Teatr Telewizji: Przerwanie działań wojennych

Opowieść o tym, jak Kazimierz Iranek-Osmecki z AK i jego towarzysze broni prowadzili prowadzili negocjacje z gen. Erichem von dem Bach-Zelewskim 2 października 1944 roku w Ożarowie pod Warszawą. Mimo militarnej klęski powstania AK nie podpisała bezwarunkowej kapitulacji, ale poddała się na własnych warunkach. Skrajnie wycieńczeni powstańcy przygotowali w języku niemieckim projekt umowy kapitulacyjnej, który później prawie bez poprawek został przyjęty przez von dem Bach-Zelewskiego. Nieustępliwi negocjatorzy osiągnęli wszystko, co było możliwe.

reżyseria: Juliusz Machulski

Krzysztof Stelmaszyk: to był inteligentny potwór

– Juliusz Machulski to jest erudyta, zafascynowany tym okresem, oczytany w rozmaitych publikacjach, w tym źródłach. A taka znajomość tematu i fascynacja nim bardzo pomaga ożywiać wyobraźnię, pozwalając pozornie niezbyt atrakcyjnemu tworzywu nadać bardzo atrakcyjną formę – mówi Krzysztof Stelmaszyk, odtwórca roli generała Ericha von dem Bacha w „Przerwaniu działań wojennych”.

W widowisku Juliusza Machulskiego wydarzenia pokazane są z perspektywy polskiej, w oparciu o wspomnienia pułkownika Iranka-Osmeckiego. Jednak grany przez Pana von dem Bach wydaje się także kluczową postacią...

– Siłą rzeczy, jako że to on był gospodarzem rozmów i starał się nadawać ton rozmowom. W czasie spotkań zachowywał się, jak potwierdza relacja Iranka, osobiście nienagannie, wręcz uprzejmie, ale to był wielki cwaniak, człowiek bardzo inteligentny, o czym świadczy, że po wojnie uniknął kary, a miał na sumieniu nawet zbrodnie.

Ten spektakl jest także swoistym studium negocjacji, czy też rokowań...

– To prawda. Widać z nich, że istnieje ponadczasowy mechanizm takich poczynań. Każda ze stron ma swoje oczekiwania wyjściowe, każda też w trakcie rozmów ustępuje pola, cofa się, ale i wykonuje kroki do przodu. I wszystko zmierza do osiągnięcia punktu, który byłby zadowalający dla obu stron. Gdyby to nie było niestosowne w tym przypadku, to można by to porównać do negocjacji biznesowych. On zresztą, co warto zauważyć, miał poza Polakami jeszcze jednego partnera swoich poczynań – niemieckich przełożonych i partnerów, w tym z centrali w Berlinie. Z nimi także musiał toczyć grę, co nie było łatwe i co widać w spektaklu. Z tego punktu widzenia Bach jest postacią godną pewnego rodzaju podziwu.

Między von dem Bachem a polską delegacją rozgrywa się swoista psychodrama. Po jednej stronie on, ze swoją uprzejmością i polskimi korzeniami, wezwany do tłumienia powstania prosto z wywczasu na słonecznej plaży w Sopocie, ekspansywny, kontaktowy. Po drugiej stronie bardzo zdystansowani polscy oficerowie...

– Ich zdystansowanie było całkowicie zrozumiałe, uwarunkowane ich sytuacją. Natomiast o zachowaniu von dem Bacha można powiedzieć, że było w jego zachowaniu swoiste przymilanie się. To był bardzo inteligentny potwór, który pokazał polskim oficerom inną twarz niż ta, którą objawiał w czasie walk.

Rzadko się zdarza, że w spektaklach o tematyce wojennej głównym tworzywem jest słowo. Na aktorach, a nie na przebiegu zdarzeń spoczywał więc ciężar oddania całego dramatyzmu sytuacji. Jak widzieliście to w czasie pracy?

– Ja osobiście miałem pewne obawy, żeby spektakl nie był nudny dla szerszego kręgu widzów. Bo teatr faktu jest bardziej wymagający niż zwykła rozrywka. Okazało się jednak, że zyskał duże uznanie i dość szeroką publiczność, wykraczającą poza relatywnie wąski krąg miłośników historii tego okresu. Nawiasem mówiąc, do takich miłośników, a przy tym znawców, należy sam Juliusz Machulski. To jest erudyta, zafascynowany tym okresem, oczytany w rozmaitych publikacjach, w tym źródłach. A taka znajomość tematu i fascynacja bardzo pomaga ożywiać wyobraźnię i pozwala pozornie niezbyt atrakcyjnemu tworzywu nadać bardzo atrakcyjną formę.

Jest Pan już od 29 lat obecny na scenie Teatru Telewizji, ale to Pana pierwsza postać historyczna. Czy jest jakiś wyróżnik dla tego typu ról?

– Jak sam Pan zauważył, nie mam na swoim wcześniejszym koncie takich ról wcieleniowych, więc trudno mi się wypowiadać na ten temat. Jednak nie sądzę, by to był jakiś szczególnie odmienny rodzaj aktorskiego zadania. Von dem Bacha znamy tylko ze zdjęć i niedoskonałych technicznie kronik. Kreacja tej postaci nie była więc rekonstrukcją, lecz działaniem typowo artystycznym, opartym jednak na jej znanych rysach psychologicznych.

Dziękuję za rozmowę.

Rozmawiał: Krzysztof Lubczyński

Cząstki elementarne OGLĄDAM WŁAŚNIE

http://www.filmweb.pl/Czastki.Elementarne/descs

Michel (Christian Ulmen), młody biolog, pracoholik oraz jego przyrodni brat Bruno (Moritz Bleibtreu), pogrążony się w kryzysie psychicznym nałogowy konsument pornografii, uosabiają dwa światy. 

Życie obydwu bohaterów i ich matki toczy się w świecie niezdolnym do szczęścia ani jakichkolwiek innych uczuć. Wszystko zmieni się kiedy obydwaj spotkają kobiety swojego życia.

Michael zakochuje się w koleżance ze szkoły Anabelle (Franka Potente). Bruno spotyka na swej drodze Christine (Martina Gedeck), kobietę, z którą dzieli swoje erotyczne fascynacje. Wszystko wskazuje na to, że bohaterowie odnaleźli swoją receptę na szczęście.

Niestety kapryśne zrządzenie losu zaburzy błogi stan harmonii i spokoju. 

©2013®

blog do czytania dziennikarki NIE

http://skibniewska.blogspot.com/

Sejm ponownie o zaostrzeniu aborcji

Ci zwolennicy zaostrzenia ustawy antyaborcyjnej chyba nie bardzo rozróżniają prawo od obowiązku.
Przecież ustawa w obecnym kształcie nie zmusza kobiet bo usunięcia uszkodzonego płodu, a daje im tylko możliwość wyboru...Działanie tych "obrońców życia poczętego", to po prostu "atak wyprzedzający", blokujący możliwość ewentualnej liberalizacji restrykcyjnych przepisów antyaborcyjnych. Można odnieść wrażenie, że ci "obrońcy" to bardziej "obrońcy interesów podziemia aborcyjnego" niż "życia poczętego"...

©2013®

Prawdziwe nazwiska „elity polskiej”

Nazwiska autentyczne (rodowe) niżej wymienionych osób zostały ustalone w oparciu o:

http://poznajprawde.net/syjonizm.html?start=1

1) Dane tajne kartoteki ludności Polski przy Centralnym Biurze Adresów MSW
(nr arch. 1/6526/1 – data archiwacji 9.07.1984, nr rejestracyjny 14750-99 – data rejestracji Wydz. III-2, SUSW Warszawa).
2) Relacje osób znających osobiście wielu spośród wykazanych.
3) Dane ujawnione przez historyków w ich licznych publikacjach.

1. Jerzy Albrecht – Finkelstein
2. Amsterdamski – Saul Henrykowski
3. Stanisław Arski – Apfelbaum
4. Stefan Arski – Artur Salman
5. Bronisław Baczko – Gideon
6. Leszek Balcerowicz – Aaron Bucholtz
8. Jan K. Bielecki – Izaak Blumenfeld
9. Bolesław Bierut – Rotenschwanz
10. Alef Bolkowiak – Alef Gutman
11. Michał Boni – Jakub Bauer
12. Jerzy Borejsza – Beniamin Goldberg
13. Wiktor Borowicki – Aaron Berman
14. Marek Borowski – Szymon Berman – jego wuj – Jakub Berman
15. Stefan Bratkowski – Blumstejn
16. Stanisław Brodzki – Bronstejn
17. Jan Brzechwa – Jan Worobiec
18. Ryszard Bugaj – Izaak Blumfeld
19. Zbigniew Bujak – lewy syn rabina Małachowskiego
20. August Chełkowski – Dawid Cnajbaum
21. red. Kamila Chilińska – Halpern
22. Wiesław Chrzanowski – Szymon Knopfstejn
23. Adam Cichocki – Aaron Zigenbaum
24. Włodzimierz Cimoszewicz – Dawid Goldstein
25. Bernard Cukier – Kolski
26. Józef Cyrankiewicz – Izaak Cymerman
27. Marek Czekalski (prezydent Łodzi) – Wachter
28. Tadeusz Daniszewski – Dawid Kirschbaum
29. Ostap Dłuski – Adolf Langer
30. Jan Dobraczyński (pisarz) – Gutmacher
31. Ludwik Dorn – Dornbaum
32. Andrzej Drzycimski – Abraham Engel
33. Lech Falandysz – Aaron Fleischman
34. Arkady Fidler – Efroim Trusker
35. Pawel Finder – Pinkus
36. Aleksander Ford – Liwczyc
37. Władysław Frasyniuk – Rotenschwanz
38. Jerzy Frydberg – Izrael Frydberg
39. Bronisław Geremek – Berele Lewartow
40. Zofia Gomułkowa – Liwa Szoken
41. Henryk Goryszewski – Jakub Glikman
42. Jan Górecki – Muhlrad, dyr. gen. Min. Finansów
43. Wiktor Górecki – Muhlrad,”komandos” z 1968
44. Maria Górowska (sędzia) – Sad lub Berger
45. Halina Górska – Rasa Kugelschwanz
46. Alina Grafowska – Rasa Rotenfisch
47. Hanna Gronkiewicz-Waltz – Haka Grundbaum
48. Ryszard Marek Wroński – Goldberger
49. Wiktor Grosz – Izaak Medres
50. Jacek Groszkowski – Hersz Herszkowicz
51. Leon Halban – Blumenstok, prof. KUL-u
52. Aleksander Hall – Miron Hurman
53. Marian Hemar – jan Marian Herscheles
54. Józefa Hennelowa – Zyta Goldmond
55. Szymon Hirszowski – Szymon Hirsz
56. Józef Hubner – Dawid Szwarc
57. Piotr Ikonowicz – Dawid Goldsmith
58. Henryk Jabłoński – Apfelbaum
59. Jerzy Jakubowski – Miszkatenblit
60. Ludwika Jankowska – Luba Kowieńska
61. Andrzej Jaroszewicz – Aron Samet
62. Piotr Jasienica – Lech Benar
63. Jerzy Jaskiernia – Aaron Aksman
64. Mieczysław Jastrun – Agatstein
65. Tomasz Jastrun s. Mieczysława – Agatstein
66. Kalina Jędrusik – Makusfeld
67. Roman Juryś – Chaim Szacht
68. Jarosław i Lech Kaczyńscy – Kalkstein
69. Ida Kamińska – Rachel, dyr. Teatru Żyd. w W-wie
70. Jan Karski (kurier AK) – J. Kozielewski-?
71. Andrzej Kern – Dawid Ginsberg
72. Jan Kobuszewski – Weisleder
73. adm. Piotr Kołodziejczyk – Robert Cajmer
74. Grzegorz Kołodko – Samuel Hanerman
75. Maria Komar (generałowa) – Riwa Zukerman
76. Janusz Korczak – Henryk Goldszmit
77. Janusz Korwin-Mikke – Ozjasz Goldberg
78. Jerzy Kosiński – Josek Lewinkopf
79. Janina Kotarbińska – Dina Steinberg, ż. prof. Kotarbińskiego
80. Mikołaj Kozakiewicz – Jakub Kleinman
81. Helena Kozłowska – Bela Frisch
82. Stanisław Krajewski – Abel Kaimer
83. Hanna Krall – Haka Rejchgold
84. Krzysztof Król – Aaron Rosenbaum
85. Marian Krzaklewski – Dawid Zimmerman
86. Lucyna Krzemieniecka – Wiera Zeidenberg
87. Edward Krzemień (dziennikarz GW) – Wolf
88. Kunicki – Goldfinger
89. Kazimierz Kuratowski – Kuratow
90. Zofia Kuratowska- Jaszuńska – Goldman
91. Jacek Kuroń – Icek Kordblum
92. Aleksander Kwaśniewski – Izaak Stoltzman
93. Jolanta Kwaśniewska -Konty – Kohn
94. Stanisław Jerzy Lec – Letz de Tusch
95. Janusz Lewandowski – Aaron Langman
96. Olga Lipińska – Fajga Lippman
97. Teresa Liszcz – Rasa Lankamer
98. Jan Lityński – Jakub Leman
99. Lubiejski – Zygielman
100. Łozowski – Salomon Abramowicz
101. Aleksander Łuczak – Dawid Lachman
102. Helena Łuczywo – Chaber (ojciec), Guter (matka)
104. Aleksander Małachowski – Jakub Goldsmith
105. Marek Markiewicz – Samuel Moritz
106. Tadeusz Mazowiecki – Icek Dikman
107. Jacek Merkel – Samuel Nelken
108. Adam Michnik – Aaron Szechter
109. Andrzej Milczanowski – Aaron Edelman
110. Jerzy Milewski – Dawid Machonbaum
111. Leszek Moczulski – Robert Berman
112. Karol Modzelewski – Samuel Mendel
113. Zygmunt Modzelewski – Fischer
114. Jerzy Morawski – Izaak Szloma
115. Stanisław Nadzin – Gutman
116. Stefan Niesiołowski – Aaron Nusselbaum
118. Piotr Nowina-Konopka – Haim Kromer
119. Róża Ochabowa – Grunbaum
120. Andrzej Olechowski – Mosze Brandwein
121. Józef Oleksy – Szymon Buchwio (Łemek)
122. Jan Olszewski – Izaak Oksner
123. Janusz Onyszkiewicz – Jojne Grynberg
124. Jerzy Osiatyński – Szymon Weinbach
125. Janina Paradowska – Rachela Busch
126. Jan Parys – Haim Pufahl
127. Aleksander Paszyński – Finkelstein
128. Mirosława Pażyńska – Srula Kundelman
129. Lesław Podkański – Izaak Freinkel
130. Ezdra Podlaski – Rotenschwanz
131. Kazimierz Pomian – Furman lub Rotenschwanz
132. Radkiewiczowa, żona min. – Ruta Teitsch
133. Helena Radlińska, prof.- Rajchman, Akad.Organ.Sł. Społ.
134. Mieczysław Rakowski – Mojżesz Rak
135. Jan Reguła – Josek Mützenmacher
136. Jan Maria Rokita – Izaak Goldwicht
138. Adolf Rudnicki (pisarz) – Schneider
139. Jan Rulewski – Fikelman
140. Rutkowski Botwin
141. Hanka Sawicka – Szapiro
142. Ryszard Setnik – Szymon Bauman
143. Izabela Sierakowska – Rebeka Sommer
144. Janusz Sityński – Jakub Leman
145. Ernest Skalski – Wilker lub Nimen
146. Skrzeszewski – Fokenman
147. Krzysztof Skubiszewski – Szymon Schimel
148. Władysław Sławny – Rosenberg
149. Antoni Słonimski – Stomma
150. Zenon Smolarek – Izaak Zimmerman
151. Ewa Spychalska – Salome Stein
152. Marian Starownik – Symeon Steinman
153. Stefan Starzewski – Gustaw Szusterman
154. Stanisław Stomma – Szaja Sommer
155. Michał Strąk – Baruch Steinberg
156. Julian Stryjkowski (pisarz) – Pesah Stark
157. Jerzy Stuhr (aktor) – Josek Feingold
158. Hanna Suchocka – Haka Silberstein
159. Bolesław Sulik – Jakub Steinberg
160. Kalman Sultanik – Chaim Studniberg
161. Irena Szewińska (sportowiec) – I. Kirszenstein
162. Stefan Szwedowicz (brat Michnika) – Szechter
163. Roman Szydłowski – Szancer
164. Wiesława Szymborska – Rottermund
165. Paweł Śpiewak – Stinger
166. Bolesław Tejkowski – Benio Tejkower
167. Jerzy Turowicz – Jakow Turnau
168. Stanisław Tuszewski – Salomon Hardnik
169. Magda Umer (piosenkarka) – Humer
(córka zbrodniarza UB)
170. Jerzy Urban – Josek Urbach
171. Mieczysław Wachowski – Jakub Windman
172. Henryk Walczak – Zukerman
173. Lech Wałęsa – Lejba Kohne
174. Dawid Warszawski – Konstanty Gebert
175. Adam Ważyk (poeta) – Wagman
176. Andrzej Werblan – Aaron Werblicht
177. Andrzej Wieczorkiewicz – Hirsz Gelpern
178. Aleksander Wirpsza – Leszek Szaruga
179. Dariusz Wójcik – Dawid Wisental
180. Andrzej Wróblewski – Andrzej Ibislauer
181. Ludmiła Wujec – Okrent
182. Jan Wyka – Leopold Wessman
183. Roman Zambrowski – Rubin Nusbaum
184. Janusz Zaorski – Jakub Bauman
185. Andrzej Zoll – Rojeschwanz, b. prezes Tryb. Konst.
186. Janusz Ziółkowski – Izaak Zemler

 

Berenika Stefańska rocznik 1984

zna: English Polish German Spanish Swahili 
jej miłość to Afryka Dzika i Czarne Murzyny
obecnie pracuje dla TVP jako afrykańska korespondentka
http://ke.linkedin.com/pub/berenika-stefanska/1/173/79a
http://a-frykasy.blogspot.com/
http://ex-africa-semper.blogspot.com/ 

Taka młoda fajna a poraża ileż zdążyła w rzyciu zrobić swym!

Berenika Stefanska

Journalist and videographer based in East Africa

Kenya 

Media Production

Join LinkedIn and access Berenika Stefanska’s full profile. It's free!

As a LinkedIn member, you'll join 225 million other professionals who are sharing connections, ideas, and opportunities.

• See who you and Berenika Stefanska know in common
• Get introduced to Berenika Stefanska
• Contact Berenika Stefanska directly

View Berenika's full profile

Berenika Stefanska's Overview

Current

• Africa Correspondent at TV Polonia
• Freelance Reporter and Video Journalist at Various

Past

• South Sudan Video Correspondent at Thomson Reuters
• Editorial Assistant at Standpoint Magazine

Education

• School of Oriental and African Studies, U. of London
• University of Cambridge

Connections

195 connections

Berenika Stefanska's Summary

Polish journalist based in East Africa since 2010, working as a video journalist for Thomson Reuters and TV Polonia: Shooting, editing and presenting to camera. Also articles published by Thomson Reuters, The Global Post, Think Africa Press, Standpoint Magazine and Liberte Magazine. Research and reports produced for The Polish Institute of Foreign Affairs and the United Nations. Stories covered in Kenya, Sudan, South Sudan, Tanzania and Uganda. Masters in International Relations at School of Oriental and African Studies, London. Undergraduate degree at University of Cambridge.

Berenika Stefanska's Experience

Africa Correspondent

TV Polonia

December 2012 – Present (10 months) East Africa

Freelance Reporter and Video Journalist

Various

November 2010 – Present (2 years 11 months) East Africa

Video news coverage and features produced for Thomson Reuters. Articles for several outlets including The Global Post and Standpoint Magazine.

South Sudan Video Correspondent

Thomson Reuters

Public Company; 10,001+ employees; TRI; Information Technology and Services industry

May 2011 – August 2011 (4 months) South Sudan

Video news and features coverage of Sudan's division and the birth of South Sudan. Research, filming, production and editing.

Editorial Assistant

Standpoint Magazine

November 2009 – July 2010 (9 months) London, United Kingdom

Researching, writing, and editorial.

Berenika Stefanska's Languages

• English

• Polish

• German

• Spanish

• Swahili

Berenika Stefanska's Publications

• Why Kenyans Always Win the Marathon

  • Global Post
  Authors: Berenika Stefanska

• South Sudan on the Eve of Independence: Assessing the Viability of the World's Newest State

  • Polish Institute of Foreign Affairs
  Authors: Berenika Stefanska

• Uganda Election: Not Free, Not Fair

  • Think Africa Press
  Authors: Berenika Stefanska

• A Tale of Love, Bulls and Goats

  • Standpoint Magazine
  Authors: Berenika Stefanska

Berenika Stefanska's Education

School of Oriental and African Studies, U. of London

M.Sc., Internationl Politics

2008 – 2009

University of Cambridge

BA, Social and Political Sciences

2004 – 2007

Activities and Societies: Cambridge Union Society - Student Debating, Faculty Representative Social and Political Sciences 2004-2005, Fundraiser for College (1347 Committee, Pembroke Leavers' Group), Football, Rowing.

Berenika Stefanska's Skills & Expertise

1. Editing
 
2. Journalism
 
3. Videographer
 
4. News Anchoring
 
5. Video Editing
6. Video Production
 
7. Research
 
8. International Relations
 
9. Politics
10. Political Science
 
11. Policy Analysis
 
12. Media Relations

syndrom bibliotekarki

Franciszek: nie proście o kasę za sakramenty

Syreno Dziękuję

Z Azarenką
7-5
6-7 (5-7)
6-1

©2013®

Czesław Miłosz - Na lotnisku w Minneapolis

pierwotnie 18 stycznia 2010

Uczciwe opisanie samego siebie nad szklanką whisky na lotnisku, dajmy na to w Minneapolis

Moje uszy coraz mniej słyszą z rozmów, moje oczy słabną, ale dalej są

nienasycone.

Widzę ich nogi w minispódniczkach, spodniach albo w powiewnych tkaninach,

Każdą podglądam osobno, ich tyłki i uda, zamyślony, kołysany marzeniami porno.

Stary lubieżny dziadu, pora tobie do grobu, nie na gry i zabawy młodości.

Nieprawda, robię to tylko, co zawsze robiłem, układając sceny tej ziemi z rozkazu

erotycznej wyobraźni.

Nie pożądam tych właśnie stworzeń, pożądam wszystkiego, a one są jak znak ekstatycznego obcowania.

Nie moja wina, że jesteśmy tak ulepieni, w połowie z bezinteresownej kontemplacji, i

w połowie z apetytu.

Jeżeli po śmierci dostanę się do Nieba, musi tam być jak tutaj, tyle że pozbędę się

tępych zmysłów i ociężałych kości.

Zmieniony w samo patrzenie, będę dalej pochłaniał proporcje ludzkiego ciała, kolor irysów, paryską ulicę w czerwcu o świcie, całą niepojętą, niepojętą mnogość

widzialnych rzeczy.

Baczyński: Niebo złote ci otworzę...

Niebo złote ci otworzę,

w którym ciszy biała nić

jak ogromny dźwięków orzech,

który pęknie, aby żyć

zielonymi listeczkami,

śpiewem jezior, zmierzchu graniem,

aż ukaże jądro mleczne

ptasi świt.

Ziemię twardą ci przemienię

w mleczów miękkich płynny lot,

wyprowadzę z rzeczy cienie,

które prężą się jak kot,

futrem iskrząc zwiną wszystko

w barwy burz, w serduszka listków,

w deszczów siwy splot.

I powietrza drżące strugi

jak z anielskiej strzechy dym

zmienię ci w aleje długie,

w brzóz przejrzystych śpiewny płyn,

aż zagrają jak wiolonczel

żal - różowe światła pnącze,

pszczelich skrzydeł hymn.

Jeno wyjmij mi z tych oczu

szkło bolesne - obraz dni,

które czaszki białe toczy

przez płonące łąki krwi.

Jeno odmień czas kaleki,

zakryj groby płaszczem rzeki,

zetrzyj z włosów pył bitewny,

tych lat gniewnych

czarny pył.

15. VI. 1943 r.

Śpiew z pożogi, 1947

WYKOP Andrieja Płatonowa

Robert Ostaszewski

9 lutego 2011

Andriej Płatonow w książkowej kolekcji POLITYKI

Absurdalny dół

Andrieja Płatonowa, autora „Wykopu”, ceni się jako bezkompromisowego krytyka systemu komunistycznego i wyrafinowanego mistrza formy.

Urodzony w 1899 r. Płatonow (prawdziwe nazwisko Klimientow) próbował swoich sił w rozmaitych formach pisarskich, od tekstów krytycznoliterackich począwszy, poprzez opowiadania i powieści, a na scenariuszach filmowych i sztukach teatralnych skończywszy. Początkowo zdawał się zafascynowany przemianami społeczno-cywilizacyjnymi zachodzącymi w Rosji Radzieckiej w latach 20. ubiegłego wieku, szybko jednak zaczął dostrzegać – by posłużyć się znaną frazą – „błędy i wypaczenia”, które opisywał z satyryczną zjadliwością. Efekt mógł być tylko jeden – Stalin wyraził się o nim wprost: „Swołocz!”, i pisarz objęty został zakazem druku. Do śmierci w 1951 r. z rzadka udzielano mu pozwolenia na publikację książek.

Powstała w latach 1929–30 minipowieść „Wykop” (tytuł oryginału „Kotłowan” tłumaczono również na polski jako „Dół”) to jeden z najbardziej znanych, obok „Czewenguru”, tekstów Płatonowa. Pisarz nadał mu formę antyutopii, w której w satyryczno-groteskowym skrócie skomentował realia życia w czasach porewolucyjnych (okres pierwszej pięciolatki). Jak to zazwyczaj w powieściach autora „Szczęśliwej Moskwy” bywa, fabuła w „Wykopie” jest szczątkowa. Robotnik Woszczew zostaje zwolniony z pracy „z racji rosnącej w nim bezsiły i skłonności do zamyśleń w powszechnym rytmie pracy”. Pozbawiony przypisanego mu miejsca, szarpany wątpliwościami wyrusza w drogę, aby znaleźć prawdę i sens życia. Najpierw trafia do brygady kopaczy, którzy ryją wykop pod wielki dom, mający być schronieniem dla proletariuszy. Potem dociera na wieś, w której trwa pospieszna kolektywizacja, mająca raz na zawsze zlikwidować prywatną własność.

Z satyrycznym zacięciem Płatonow mnoży absurdalne koncepty: kopacze działają niczym maszyny sterowane przez ideologicznych kierowników, kułacy dosłownie spławiani są ze wsi – tratwami rzeką do morza, niedźwiedź-wyrobnik mści się na wykorzystujących go wcześniej gospodarzach. Ukazuje też fiasko zmagań o „lepsze jutro”. Życie w ostatecznie skolektywizowanej wsi praktycznie zamiera.

Krytyka systemu sowieckiego najpełniej przejawia się w warstwie językowej. Płatonow stworzył w „Wykopie” ciekawą wariację na temat propagandowej nowomowy, obnażając manipulację, polegającą na podstawianiu językowego fantomu w miejsce twardych faktów. Nie tylko bohaterowie bełkoczą, próbując powtarzać frazy z agitacyjnych ulotek. Cała narracja (nawet opisy przyrody!) prowadzona jest tak, jakby wychodziła spod pióra ograniczonego propagandysty. Oto próbka: „Woszczew oparty plecami o trumny patrzył z wozu w górę – w zbiorowisko gwiazd i zmartwiały, masowy męt Mlecznej Drogi. Czekał na podjęcie tam uchwały, że ziemia przestaje być wieczna i przychodzi odwet za życiowe udręczenia”.

Wydawać by się mogło, że świat, który opisywał Płatonow, dawno zniknął. Nic bardziej mylnego! Raz po raz trafiam na świadectwa polskich pisarzy, którzy używają tekstów Płatonowa jako uniwersalnego klucza do współczesnej Rosji. Na przykład Andrzej Stasiuk w wywiadzie z 2009 r. tak skomentował swój pobyt w jednym z prowincjonalnych rosyjskich miast: „Szaro, brudno, nieprzyjaźnie. Miałem przy sobie »Wykop« Płatonowa. Wszystko jak ulał pasowało do jego książki”.

 

Andriej Płatonow, Wykop, przeł. Andrzej Drawicz, Współczesna Literatura Rosyjska, POLITYKA, tom 13

Więcej pod adresem http://www.polityka.pl/kultura/aktualnoscikulturalne/1512812,1,andriej-platonow-w-ksiazkowej-kolekcji-polityki.read

Zasługi Wielkiej Brytanii dla świata

 Cameron przypominał rozliczne zasługi swego kraju.

Wielka Brytania "pomogła oczyścić Europę z faszyzmu, znieść niewolnictwo, wynalazła większość rzeczy wartych wynalezienia, w tym każdą dyscyplinę sportową na świecie, i po dziś dzień przyczynia się do rozwoju sztuki, literatury i muzyki, które zachwycają cały świat"

©2013®

Kamienne spojrzenie Obamy (5.IX.2013)

©2013®

Druga porażka na Eurobaskecie (5.IX.2013)

8,4 sekundy do końca, Polacy prowadzą z Czechami 68:66. Trener Dirk Bauermann przekazuje koszykarzom, żeby przejmowali na zasłonie każdego rywala i faulowali, bo w najgorszym przypadku będzie dogrywka, a być może uda się jeszcze trafić po wolnych Czechów. Ale to Lubos Barton trafia za trzy punkty i Polacy przegrywają 68:69. Kto zawinił?

©2013®

5 września szczyt G-20 w Petersburgu

Tematy zakulisowe to Snowden i Syria (atak gazowy z 21 sierpnia)

©2013®

Premiera filmu WAŁĘSA w Wenecji

Reżyseria A. Wajda

©2013®

5 września ostre spadki na GPW

To przecież OFE kupują akcje na warszawskiej giełdzie.
Teraz zapowiadana reforma utnie sporo środków które fundusze przeznaczały na zakup akcji.

Dziś wyparowało z giełdy aż 40 mld PLN.

©2013®

4 września ogłoszono koniec OFE

Ustami Tuska i Rostowskiego.
Będą 3 miesięce na opowiedzenie się po stronie emerytury w ZUS czy w OFE.
Co wybrać?

©2013®

Humor z interii

Nie chcę Polski, HGW, Tuska, Komorowskiego, Michnika, Kutza i Niesiołowskiego.

Nie chcę Polski byłych komunistów udających liberałów takich jak Kalisz, Miller, Kwaśniewski, Siwiec, Senyszyn.

Nie chcę również Polski gejowskiej, znarkotyzowanej i pijanej. Nie chce także Polski Wojewódzkiego, Palikota, Grodzkiej.

Chcę Polski dumnej i wspaniałej. Polski spod Grunwaldu, Kłuszyna, Beresteczka i Wiednia, Polski hetmanów Zamoyskich, Żółkiewskich i Koniecpolskich. Polski Kazimierza Wielkiego i Stefana Batorego.

Polski mądrej jak umysł Kopernika, Marii Skłodowskiej Curie czy Łukaszewicza, odkrywczej jak podróże Strzeleckiego i Domeyki, bohaterskiej jak życie Inki i rotmistrza Pileckiego.

Przeciętny wyborca PO jest pracowity jak Tusk, wykształcony jak Bartoszewski, uprzejmy jak Niesiołowski, obiektywny jak TVN24 i GW, prawdomówny jak Michnik i Kopacz , kulturalny jak Palikot, zorganizowany jak Pitera, przystojny jak Ćwiąkalski, skromny jak Wałęsa, kochliwy jak Sawicka - PO prostu nadczłowiek !

Mucha nie siada

©2013®

skurwiel

Poszedł ksiądz na targ kupić coś do jedzenia, bo miał mieć w parafii wizytację biskupa i biskup miał zostać na kolację.
Podszedł do gościa z rybami i mówi:
- Oj, jaka piękna, duża ryba!
Sprzedawca na to:
- Pięknego skurwiela złapałem, co?
Ksiądz się obruszył:
- Panie, ja wszystko rozumiem - piękna duża ryba, ale żeby zaraz przy księdzu takie epitety wstyd!
Sprzedawca wyjaśnia:
- Ale proszę księdza - skurwiel to jest nazwa tej ryby, tak samo jak płotka, okoń czy pstrąg.
- Aaa no to w porządku. Poproszę tego skurwiela. Przygotuję go na kolację z biskupem.
Przychodzi ksiądz na parafię pokazuje rybę siostrze zakonnej.
Zakonnica:
- O jaka piękna duża ryba.
A ksiądz na to:
- Ładnego skurwiela kupiłem, co?
Zakonnica:
- Ale co ksiądz - takie słownictwo?
A ksiądz wyjaśnia, że to ta ryba się nazywa skurwiel - tak jak inne, płoć czy szczupak.
- Aaaa. to rozumiem.
Ksiądz polecił zakonnicy żeby ta przygotowała skurwiela na kolację z biskupem.
Stoi zakonnica w kuchni, skrobie rybę a tu wchodzi kucharka.
- O jaka piękna duża ryba - mówi kucharka.
Siostra na to:
- Piękny skurwiel, prawda?
- Ależ co siostra? Nie poznaję! - obrusza się kucharka.
A siostra, że ta ryba się nazywa skurwiel - tak jak inne się nazywają, karp czy lin.
Siostra kazała przygotować skurwiela na kolację z biskupem. Wieczorem przyjeżdża biskup, siada przy stole z księdzem i zakonnicą. Kucharka wnosi główne danie - rybę.
Ksiądz biskup:
- Jaka piękna, duża ryba!
Na to proboszcz:
To ja tego skurwiela znalazłem i kupiłem.
Odzywa się zakonnica:
- A ja tego skurwiela skrobałam.
Na to włącza się kucharka:
- A ja tego skurwiela usmażyłam i przyrządziłam.
Ksiądz biskup uśmiechnął się, wyjął z torby litr wódki i mówi:
- Kurwa, widzę, że tu sami swoi!