- O wynikach egzaminu warunkowego na pierwszym roku aplikacji radcowskiej w Warszawie pisaliśmy już 15 lutego (Zobacz: Znamy wyniki kolokwium poprawkowego aplikantów radcowskich).
Odsetek zdawalności ze wszystkich przedmiotów wyniósł zaledwie 22 proc. Najsłabiej poszedł aplikantom test z prawa konstytucyjnego.
Test otrzymaliśmy od jednego ze zdających.
Oto pytania, na jakie musieli odpowiedzieć aplikanci:
Pytania z egzaminu warunkowego z prawa konstytucyjnego organizowanego przez ORIP Warszawa, który odbył się 10 lutego 2011 roku:
1. Komornikowi sądowemu:a. nigdy nie przysługuje skarga konstytucyjna;
b. może przysługiwać wniosek do TK;
c. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.
2. Zakładowi Gospodarki Komunalnej:
a. przysługuje skarga konstytucyjna, jeżeli wykonuje funkcje władcze;
b. przysługuje skarga konstytucyjna, jeżeli działa w formie spółki pracowniczej;
c. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.
3. Rozporządzenie Prezydenta RP kodeks zobowiązań:
a. nie może być przedmiotem kontroli Trybunału Konstytucyjnego ze względu na utratę mocy obowiązującej;
b. nie może być przedmiotem kontroli Trybunału Konstytucyjnego ze względu na wejście w życie przed wejściem w życie Konstytucji RP;
c. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.
4. O formalnej niedopuszczalności pytania prawnego do TK przesądza:
a. istnienie orzeczenia TK o zgodności aktu normatywnego z Konstytucją RP mającego być przedmiotem pytania prawnego;
b. istnienie orzeczenia TK o niezgodności aktu normatywnego, który miałby być przedmiotem pytania prawnego;
c. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.
5. Utrata mocy obowiązującej aktu normatywnego następuje wskutek:
a. uchylenia aktu normatywnego przez prawodawcę;
b. wskutek orzeczenia interpretacyjnego afirmatywnego Trybunału Konstytucyjnego
c. w żadnym z powyższych przypadków.
6. Przesłanką kontroli aktu normatywnego, który utracił moc obowiązującą na podstawie art. 39 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym jest:
a. istnienie ostatecznego rozstrzygnięcia, które wydano przed utratą mocy obowiązującej aktu normatywnego;
b. realna możliwość przywrócenia ochrony praw wskutek wyroku TK;
c. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.
7. Kontrolę aktów prawa miejscowego sprawuje:
a. wojewódzki sąd administracyjny;
b. Trybunał Konstytucyjny;
c. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.
8. Samodzielne podstawą skargi konstytucyjnej może być naruszenie:
a. Art. 31 ust. 3 Konstytucji RP;
b. Art. 217 Konstytucji RP
c. Żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.
9. Trybunał Konstytucyjny nie ma kompetencji do kontroli:
a. norm prawa Unii Europejskiej;
b. uchwał powiększonych składów SN, którym nie nadano moc zasady prawnej;
c. obie powyższe odpowiedzi są prawidłowe.
10. Pominięciem prawodawczym może być:
a. niewydanie rozporządzenia wymaganego przez ustawę;
b. luka aksjologiczna;
c. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.
11. W orzecznictwie TK przyjęto, że bezpośrednie stosowanie Konstytucji RP może polegać na:
a. samoistnym zastosowaniu przez sąd normy konstytucyjnej w braku przepisu ustawowego;
b. odmowie zastosowania przez sąd przepisu ustawowego niezgodnego z Konstytucją RP;
c. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.
12. W orzecznictwie Izby Cywilnej SN dominuje stanowisko, zgodnie z którym:
a. orzeczenie TK o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją RP z zasady wywiera skutek prospektywny, chyba że TK w sentencji określi w odmienny sposób zakres skuteczności wyroku;
b. orzeczenie TK o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją RP z zasady wywiera skutek prospektywny, chyba że TK w sentencji lub uzasadnieniu określi w odmienny sposób zakres skuteczności wyroku;
c. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.
13. Na gruncie Konstytucji RP Trybunał Konstytucyjny może orzekać:
a. wyłącznie o aktach normatywnych wskazanych w art. 87 Konstytucji RP;
b. wyłącznie o aktach aktach normatywnych wskazanych w art. 93 Konstytucji RP;
c. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.
14. Art. 190 ust. 4 Konstytucji RP:
a. jest konstrukcją przejętą z dawnej ustawy o Trybunale Konstytucyjnym;
b. nie może być podstawą skargi konstytucyjnej;
c. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.
15. Uczestnikiem każdego postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym jest: a. Rzecznik Praw Obywatelskich, jeżeli zgłosi swój udział w postępowaniu;
b. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej;
c. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.
16. Związanie TK granicami wniosku, pytania prawnego lub skargi konstytucyjnej oznacza:
a. zakaz orzekania o niezgodności z Konstytucją RP przepisów, które nie zostały wprost wskazane przez wnioskodawcę;
b. zakaz uwzględniania przez TK innych przepisów Konstytucji RP niż wskazane w petitum lub uzasadnieniu wniosku, pytania prawnego lub skargi konstytucyjnej;
c. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.
17. Trybunał Konstytucyjny orzeka w formie wyroku w sprawach:
a. o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego pomiędzy centralnymi konstytucyjnymi organami państwa;
b. zgodności z Konstytucją celów lub działalności partii politycznych;
c. przeszkody w sprawowaniu urzędu przez Prezydenta Rzeczypospolitej.
18. Zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej biegu można wnieść:
a. w terminie 14 dni od dnia doręczenia postanowienia;
b. w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia;
c. w terminie 14 dni od dnia ogłoszenia postanowienia.
19. Z wnioskiem o zbadanie zgodności z Konstytucją przepisów prawa może wystąpić:
a. 25 senatorów;
b. 100 posłów;
c. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.
20. Nieograniczoną legitymację wnioskową w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym ma:
a. Krajowa Rada Sądownictwa;
b. Prezes Najwyższej Izby Kontroli;
c. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.
21. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego wchodzi w życie:
a. zawsze z chwilą ogłoszenia w „Monitorze Polskim”;
b. zawsze z chwilą ogłoszenia na rozprawie albo doręczenia stronom;
c. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.
22. Podstawą skargi konstytucyjnej nie mogą być:
a. przepisy proceduralne, choćby miały wpływ na rozstrzygnięcie sprawy;
b. przepisy ustrojowe;
c. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.
23. Trybunał Konstytucyjny umarza postępowanie:
a. jeżeli akt normatywny będący przedmiotem zaskarżenia został uchylony;
b. w przypadku śmierci skarżącego;
c. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.
24. Wyczerpaniem drogi sądowej uprawniającym do wniesienia skargi konstytucyjnej jest:
a. wniesienie skargi kasacyjnej w postępowaniu administracyjnym;
b. wniesienie skargi o wznowienie postępowania cywilnego;
c. wniesienie kasacji w postępowaniu karnym.
25. TK nie może kontrolować:
a. zgodności z Konstytucją RP preambuły aktu normatywnego;
b. przepisów aktu normatywnego z preambułą Konstytucji RP;
c. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.
26. Artykuł 32 Konstytucji RP (ogólna zasada równości):
a. nie może być samodzielnym wzorcem kontroli konstytucyjności prawa;
b. może być podstawą skargi konstytucyjnej, jeżeli jednocześnie zarzucono naruszenie wolności lub prawa wskazanego w Europejskiej Konwencji Praw Człowieka;
c. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.
27. Przepis umowy międzynarodowej podpisanej lecz jeszcze nie ratyfikowanej:
a. może być przedmiotem wniosku Marszałka Sejmu do TK o prewencyjna kontrolę konstytucyjności;
b. może być przedmiotem pytania prawnego;
c. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.
28. Konstytucja RP gwarantuje ochronę roszczeń odszkodowawczych:
a. jako aspektu konstytucyjnego prawa własności;
b. tylko wtedy, gdy wynikają z niezgodnych z prawem działań władzy publicznej;
c. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.
29. Polska Konfederacja Pracodawców Prywatnych może wystąpić do TK o:
a. abstrakcyjną kontrolę aktu normatywnego w imieniu swoich członków;
b. konkretną kontrolę aktu normatywnego w imieniu swoich członków;
c. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.
30. Zakładowa Organizacja Związkowa Związku Zawodowego Pracowników Politechniki Wrocławskiej:
a. nie może wystąpić do TK ze skargą konstytucyjną;
b. może wystąpić do TK z wnioskiem o zbadanie zgodności z Konstytucją aktu normatywnego;
c. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.
31. Sądy powszechne nie mają kompetencji, aby:
a. samodzielnie oceniać zgodność z Konstytucją aktów podustawowych;
b. odmówić zastosowania ustawy niezgodnej z Konstytucją;
c. żadna z powyższych odpowiedzi nie jest prawidłowa.
32. W sytuacji, gdy sąd powszechny stwierdza niezgodność aktu podustawowego z Konstytucją RP:
a. Nie może odmówić zastosowania tego aktu w rozpoznawanej sprawie;
b. Jest zobowiązany przedstawić pytanie prawne Trybunałowi Konstytucyjnemu;
c. Żadna z powyższych odpowiedzi nie jest prawidłowa.
33. Sformułowanie: „przepis X nie jest niezgodny z art. Y Konstytucji” użyte w sentencji wyroku Trybunału Konstytucyjnego oznacza:
a. że przepis X jest zgodny z art. Y Konstytucji;
b. że art. Y Konstytucji nie może stanowić adekwatnego wzorca kontroli przepisu X;
c. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.
34. Jeżeli Trybunał Konstytucyjny określa inny termin utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego:
a. Naczelny Sąd Administracyjny przyjmuje retroaktywny, natomiast Sąd Najwyższy Izba Cywilna prospektywny skutek wyroku Trybunału;
b. NSA przyjmuje prospektywny, natomiast Sąd Najwyższy Izba Cywilna – retroaktywny skutek wyroku;
c. Żadna ze wskazanych odpowiedzi nie jest prawidłowa. 35. Tzw. „przywilej korzyści” może posiadać istotne znaczenie w przypadku:
a. Wszelkich wyroków interpretacyjnych;
b. Wszelkich wyroków zakresowych;
c. Wyroków odraczających utratę mocy niekonstytucyjnego aktu normatywnego.
36. Trybunał Konstytucyjny nie posiada kompetencji kontrolnych w stosunku do:
a. zaniechań prawodawczych;
b. pominięć prawodawczych;
c. żadna z powyższych odpowiedzi nie jest prawidłowa.
37. Skarga konstytucyjna może dotyczyć:
a. zgodności ustawy lub innego aktu normatywnego z Konstytucją;
b. zgodności ustawy lub innego aktu normatywnego z ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi, których ratyfikacja wymagała uprzedniej zgody wyrażonej w ustawie;
c. obie powyższe odpowiedzi są prawidłowe.
38. Naruszenie prawa do równego traktowania przez władze publiczne, określonego w art. 32 ust. 1 Konstytucji:
a. Nie może stanowić samodzielnej podstawy skargi konstytucyjnej;
b. Może stanowić samodzielną podstawę skargi konstytucyjnej w sytuacji nie objętej innymi prawami i wolnościami konstytucyjnymi;
c. Żadna z powyższych odpowiedzi nie jest prawidłowa.
39. Gwarancję odszkodowania dla osoby bezprawnie pozbawionej wolności można odnaleźć w:
a. Art. 77 ust. 1 Konstytucji;
b. Art. 41 ust. 5 Konstytucji;
c. Prawidłowa jest odpowiedź a i b.
40. Prawo do wniesienia skargi konstytucyjnej określone w art. 79 ust. 1 Konstytucji: a. nie może stanowić samodzielnego zarzutu skargi konstytucyjnej;
b. może stanowić samodzielny zarzut skargi konstytucyjnej, jednak skarga musiałaby dotyczyć rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego;
c. Żadna z powyższych odpowiedzi nie jest prawidłowa.
41. Prawo do wniesienia skargi konstytucyjnej nie dotyczy:
a. cudzoziemców ubiegających się o prawo azylu, niezależnie od rodzaju naruszonego prawa;
b. naruszenia prawa azylu w Rzeczpospolitej Polskiej;
c. żadna z powyższych odpowiedzi nie jest prawidłowa. 42. O niekonstytucyjności przepisu prawa w odróżnieniu od niekonstytucyjności wykładni prawa można mówić w sytuacji, w której :
a. Wykładnia przyjęta w ostatecznym rozstrzygnięciu opiera się na jednoznacznej wykładni literalnej;
b. Wykładnia przyjęta w ostatecznym rozstrzygnięciu odpowiada wykładni dominującej w orzecznictwie Sądu Najwyższego lub Naczelnego Sąd Administracyjnego;
c. Prawidłowa jest odpowiedź a i b.
43. Ostateczne orzeczenie zostało doręczone Janowi K. w dniu 6 października. Z powodu powodzi, która odcięła od świata kancelarię radcy prawnego reprezentującego Jana K. skarga konstytucyjna została złożona dopiero w poniedziałek, w dniu 8 stycznia. W takiej sytuacji:
a. Termin do wniesienia skargi konstytucyjnej upłynął i nie może zostać przywrócony;
b. Termin do wniesienie skargi konstytucyjnej upłynął, ale może zostać przywrócony ze względu na działanie siły wyższej;
c. Żadna ze wskazanych odpowiedzi nie jest prawidłowa.
44. Sytuacja, w której źródłem naruszenia praw konstytucyjnych jest wadliwość stosowania prawa a nie wadliwość samego przepisu, może prowadzić do:
a. odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej;
b. umorzenia postępowania ze względu na niedopuszczalność wydania orzeczenia;
c. sytuacji określonej w punktach a i b.
45. Trybunał Konstytucyjny wydał orzeczenie interpretacyjne. W oparciu o to orzeczenie spółka akcyjna, w której Skarb Państwa posiada większość akcji, z inicjatywy mniejszościowego akcjonariusza - Jana K. dochodzi wznowienia postępowania. Skarga spółki o wznowienie zostaje odrzucona z powołaniem się na uchwałę III PZP 2/09. W takiej sytuacji:
a. Spółka może wnieść skargę konstytucyjną, gdyż naruszono w stosunku do niej art. 190 ust. 4 Konstytucji;
b. Spółka ani żaden inny podmiot nie mogą wnieść skargi konstytucyjnej;
c. Spółka nie może wnieść skargi konstytucyjnej, skargę może wnieść jednak Jan K., gdyż w stosunku do niego naruszono art. 190 ust. 4 Konstytucji.
46. Wyrokiem Sądu Apelacyjnego wydanym w postępowaniu cywilnym zostały naruszone prawa i wolności konstytucyjne Jana K. Ten wniósł skargę kasacyjną, która nie została jednak przyjęta do rozpoznania, po 4 miesiącach rozpoznawania sprawy przez Sąd Najwyższy. W takiej sytuacji:
a. skarga konstytucyjna w ogóle nie jest dopuszczalna, gdyż wniesienie skargi kasacyjnej nie wpływa na bieg terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej;
b. skarga może być dopuszczalna, ale nie w związku z naruszeniem praw i wolności Jana K. przez Sąd Apelacyjny. O dopuszczalności skargi konstytucyjnej będzie decydował jej przedmiot;
c. żadna ze wskazanych odpowiedzi nie jest prawidłowa.
47. Sąd Apelacyjny naruszył prawa i wolności Jana K wyrokiem wydanym w postępowaniu cywilnym. Jan K. wniósł skargę kasacyjną, która po 7 miesiącach rozpoznawania sprawy została w nieznacznej części uwzględniona w drodze wyroku reformatoryjnego (Sąd Najwyższy zmienił w części zaskarżony wyrok). W takiej sytuacji, zakładając, że przedmiotem ew. skargi nie były przepisy regulujące postępowanie kasacyjne:
a. skarga konstytucyjna byłaby dla obu stron dopuszczalna, gdyż wyrok reformatoryjny stanowi obecnie ostateczne orzeczenie w sprawie;
b. skarga konstytucyjna byłaby niedopuszczalna dla obu stron;
c. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.
48. Śmierć skarżącego po wniesieniu skargi konstytucyjnej:
a. skutkuje umorzeniem postępowania przed Trybunału Konstytucyjnego z powodu braku aktualności naruszenia;
b. skutkuje obligatoryjnym zawieszeniem postępowania przed Trybunałem do czasu zakończenia postępowania spadkowego;
c. żadna ze wskazanych odpowiedzi nie jest prawidłowa.
49. Skarżącym może być:
a. podmiot realizujący funkcje władzy publicznej, jeżeli naruszone prawa i wolności nie wiążą się z wykonywaniem tej władzy;
b. podmiot gospodarczy, którego działalność oparta jest na własności publicznej, jeżeli naruszone prawa i wolności nie wiążą się z naruszeniem praw majątkowych tego podmiotu;
c. żadna z powyższych odpowiedzi nie jest prawidłowa.
50. Wskaż nieprawdziwe zdanie. Przepis art. 190 ust. 4 Konstytucji przyznaje m.in. prawo do:
a. wznowienia innych rozstrzygnięć niż orzeczenia sądowe lub ostateczne decyzje administracyjne;
b. wzruszenia orzeczeń sądowych oraz decyzji administracyjnych w inny sposób niż w drodze wznowienia postępowania;
c. wznowienia postępowania na podstawie innych rozstrzygnięć Trybunału Konstytucyjnego niż orzeczenie o niezgodności z Konstytucją, umową międzynarodową lub ustawą aktu normatywnego, na podstawie którego zostało wydane wzruszane orzeczenie.
51. Skargę konstytucyjną składa się w:
a. Czterech egzemplarzach;
b. Pięciu egzemplarzach;
c. Sześciu egzemplarzach.
52. Przymus radcowsko-adwokacki odnosi się:
a. Do całości postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym;
b. Wyłącznie do sporządzenia skargi konstytucyjnej;
c. Wyłącznie do sporządzenia skargi konstytucyjnej oraz zażalenia na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu.
53. Nie stanowi elementu zasady proporcjonalności pytanie:
a. czy badana norma jest w stanie doprowadzić do zamierzonych przez ustawodawcę skutków?;
b. czy badana norma jest niezbędna dla ochrony interesu publicznego, z którym jest powiązana?;
c. czy badana norma w optymalny sposób realizuje potrzebę ochrony interesu publicznego?.
54. Zasada falsa demonstratio non nocet:
a. nakazuje odmowę nadania biegu skargom kierowanym przeciwko stosowaniu prawa;
b. pozwala nadawać dalszy bieg skargom konstytucyjnym, w których problem konstytucyjny zostaje błędnie oznaczony;
c. zakazuje stwierdzenia niezgodności z Konstytucją regulacji, która może być wyłożona w sposób zgodny z Konstytucją.
55. W przypadku składania skargi przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu w skardze należy wskazać:
a. datę doręczenia skarżącemu orzeczenia o przyznaniu mu pełnomocnika z urzędu;
b. datę doręczenia pełnomocnikowi pisma informującego o tym, że został on ustanowiony do sporządzenia skargi konstytucyjnej skarżącego;
c. datę doręczenia skarżącemu pisma informującego o tym, który adwokat lub radca prawny został wyznaczony do sporządzenia skargi konstytucyjnej.
56. Aktualność naruszenia oznacza, że:
a. w chwili wnoszenia skargi obowiązuje akt normatywny, na podstawie którego dokonano naruszenia praw i wolności konstytucyjnych;
b. w chwili wnoszenia skargi konstytucyjnej skarżący pozostaje ograniczony w swoich prawach;
c. żadna z ww. odpowiedzi nie jest prawidłowa.
57. Umorzenie postępowania przed TK następuje w każdym przypadku gdy:
a. akt normatywny w zakwestionowanym zakresie utracił moc obowiązującą przed wydaniem orzeczenia przez Trybunał;
b. wydanie orzeczenia jest zbędne;
c. gdy skarga konstytucyjna nie odpowiada warunkom formalnym.
58. Wskaż nieprawdziwe zdanie: Uznanie przez Trybunał Konstytucyjny, że wydanie orzeczenia jest konieczne dla ochrony konstytucyjnych wolności i praw,
a. Jest możliwe tylko w sytuacji, w której przepis kontrolowany dotyczy praw i wolności konstytucyjnie chronionych;
b. Jest możliwe tylko w sytuacji, w której nie istnieje alternatywny instrument prawny służący do przywrócenia stanu zgodności z Konstytucją;
c. Przesądza, że Trybunał Konstytucyjny stwierdzi w orzeczeniu merytorycznym niezgodność z Konstytucją badanej regulacji.
59. Przedmiotem skargi konstytucyjnej nie może być przepis:
a. który nie został powołany w sentencji ostatecznego rozstrzygnięcia jako jego podstawa;
b. który został błędnie powołany w sentencji rozstrzygnięcia jako jego podstawa;
c. dotyczący kwestii ubocznej lub wpadkowej.
60. Ponowne orzekanie w tej samej sprawie przez Trybunał Konstytucyjny jest zawsze zbędne, jeżeli:
a. Trybunał stwierdził już niezgodność z Konstytucją badanej regulacji, nie odraczając jednocześnie utraty mocy niekonstytucyjnego przepisu;
b. ustawodawca wydał nowe przepisy identyczne w treści z przepisami, co do których Trybunał stwierdził niezgodność z Konstytucją;
c. jeżeli Trybunał kontrolował już dany przepis, a skarżący nie powołał nowych wzorców kontroli.
Posty
1 komentarz:
mój niegodny wynik: 28:32
47%
Prześlij komentarz